عادل فردوسی پور

عادل فردوسی پور،

برنامه تو بی شک انقلابی بود در ساخت برنامه های تلویزیونی و بویژه ورزشی. هر سال که گذشت تو فرو نرفتی! بلکه پیش رفتی و بیننده های بیشتری را پای تلویزیون کشاندی. 90 مدرن تر شد،  چه در ساختار برنامه و چه در اجرا. رفتارهایی نو و دمکراتیک را هم به مخاطبان و هم به برنامه سازان دیگر تلویزیون دیکته کردی. شجاعت به خرج دادی، صراحت لهجه داشتی، تلاش کردی تا همه صادق باشند و خیلی خوبیهای دیگر.

اما حیف حدود دو سالی هست که نیاز به تغییر و پیشرفت نمی بینی و نوعی حس کامل بودن و اعتماد به نفس بیش از حد، برنامه تو را به بیراهه برده است.

دو آفت بزرگ در برنامه تو به وضوح دیده می شود: بروز دادن علایق یا بغض های شخصی ات و تزریق آنها به بیننده؛ و دوم سوار شدن بر امواج رسانه های زرد.

خودت هم خوب می دانی رسانه تلویزیون در ایران، رسانه ای انحصاری و بسیار قدرتمند است. مسلما مدیران تو علاقه بسیاری دارند تا برنامه 90، این پر بیننده ترین برنامه تلویزیون، هر هفته به درآمدهای شبکه بیافزاید. اما آیا بوجود آمدن این موقعیت، باید تو را از "رسالت"ی که اتفاقا بر آن تاکید می کنی دور کند؟

یادت باشد که رسالت تو در حد توانایی ها و آگاهی های توست. رسالت تو ایجاد دادگاه در برنامه نود یا صدور حکم برای افراد نیست. رسالت تو بردن آبرو و مسخره کردن افرادی که دوستشان نداری نیست.  رسالت تو اختصاص دادن زمان بیشتر به افرادی که دوستشان داری و گپ زدن با آنها روی آنتن نیست.

آرزو می کنم کاش تلویزیون ایران انحصاری نبود و تو در قافله رقابت با دیگر برنامه های تلویزیونی به یاد می آوردی که باید پیش بروی و همانی باشی که از تو انتظار می رود.